ที่เนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง....
ภารกิจวันนี้คือการเข้ายึดที่หมายของข้าศึก ที่อยู่บนเนินเขาครับ
นายนอทตี้ ทำหน้าที่เป็นพลปืนเล็ก ทีมที่1 ของหมู่ที่9
ประจำอยู่ในชุดยิงหลักของหมู่รบครับ....
มีไอ้บอย เป็นหัวหน้าหมู่...ทีมนอทตี้อยู่ทางปีกขวา
มีไอ้โอ๋ เป็นหัวหน้าทีม
ปีกซ้ายมีไอ้ฟิล์ม นวกิจ และไอ้ม่อน ที่เป็นหัวหน้าทีมที่2
และเพื่อนอีก5นายในหมู่....
ชุดยิงหลักทีมที่1 ของนายนอทตี้ เปรียบเสมือนหน่วยกล้าตายครับ
ต้องวิ่งเข้าหาข้าศึกก่อนทีมที่2...
เพราะเมื่อเข้าใกล้ที่มั่นของข้าศึกมาก การต่อต้านก็มากขึ้นเป็นลำดับ
การที่จะเคลื่อนกำลังพล ดาหน้าเข้าไปทั้งหมดทีเดียวนั้น
อาจจะทำให้เกิดความเสียหายของกำลังพลทั้งหมดได้
จึงจำเป็นต้องลดเป้าหมายของข้าศึกลง โดยการแยกสมาชิกในหมู่
ออกเป็นสองชุดยิง หรือสองทีม....
ขีดเส้นตายตอน 9โมงครึ่ง...
"หมู่ 9!!! เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยวิธีการโผ
ระยะ 50เมตร...ไปทั้งหมู่ ไปได้!!!"
สิ้นสุดเสียงไอ้บอย...
กำลังพลทั้งหมดของหมู่ปืนที่9 วิ่งเรียงหน้ากระดานเข้าหาที่มั่นของข้าศึก...
เสียงอาวุธนานา ชนิดดังขึ้น
"ปังๆๆ "
ก่อนที่จะหยุดการเคลื่อนที่ และเข้าที่กำบังในระยะ50เมตร
ถึงตอนนี้ข้าศึกเริ่มต่อต้านหน้าแ่น่นขึ้นครับ...
เราต้องรีบเข้าไปให้ใกล้ที่มั่นของข้าศึกให้มากที่สุด
เพื่อป้องกันการใช้ปืนใหญ่ ของข้าศึกครับ....
เนื่องจากการเกาะฐานข้าศึกของเรา
จะทำให้ข้าศึก ไม่สามารถยิงปืนใหญ่ถล่มเราได้
เพราะอาจะทำให้ปืนใหญ่พลาดตกลงฐานตัวเอง
"หมู่ 9 เคลื่อนที่ไปข้างหน้า...ด้วยวิธีคลานสูง
ไปเป็นชุดยิง ชุดยิงหลักไปก่อน ไปได้!!"
ในการเคลื่อนที่แต่ละครั้งนั้น ขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของหัวหน้าหมู่ครับ
เพราะต้องดูสถานการณ์ด้วย...
สิ้นเสียงคำสั่งไอ้บอย...ชุดยิงหลักทั้งหมดรวมทั้งนายนอทตี้...
ก็รีบคลืบคลานเข้าหาที่กำบังข้างหน้า ที่อยู่ห่างออกไปราว10 เมตร
10เมตร...เเต่สำหรับการคลานขึ้นเนินแล้ว...มันเป็นระยะที่ไกลโขเลยทีเดียว
และในช่วงก่อนที่จะคลานออกจากที่กำับังแรก...ปืนไอ้โอ๋...
ฟาดเต็มกกหูขวากรุเลยT^T
เล่นซะน้ำตาซึม...เจ็บ!!! T-T
ก็ที่กำบังมันไม่พอครับ...ครั้นจะไปหมอบโล่งๆ
ก็กลัวจะเป็นเป้า....ก็เลยโดดไปหมอบข้างไอ้โอ๋ ...เลยโดนซะ!!
ถึงตอนนี้ การต่อต้านของข้าศึกเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ....
ตอนนี้แทบจะบอกได้ว่า...ถ้าโผล่หัวออกไปจากที่กำบังคือ...
มีโอกาสเป็นศูนย์อย่างเดียวครับ
เพราะจากตรงนี้ กับที่มั่นข้าศึก ห่างกันไม่ถึง 100เมตร
การเคลื่อนที่ต่อจากนี้คือ...การทำตัวให้เรียบติดไปกับพื้นเท่านั้น
และแน่นอน มันคือ การคลานต่ำ....
สิ้นสุดคำสั่งของไอ้บอย ทีมที่1 ที่อยู่ทางปีกขวา ก็เริ่มคืบคลานไปที่ละคนครับ
คลานต่ำ...แก้มต้องแนบไปกับพื้นห้ามมีส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย
ลอยพ้นพื้นเป็นอันขาด
เเทบไม่มีร่างกายส่วนไหนที่จะสร้างแรงส่งตัวให้เคลื่อนไปข้างหน้าได้เลยครับ
ต้องอาศัยมือข้างซ้ายจิกดิน แล้วพยายามลากตัวขึ้นไป...
accessories ที่แบกติดตัวมาเลยเป็นปัญหา...
เพราะนอกจากมันจะถ่วงตัว ทำให้เคลื่อนที่ไปได้ช้าลง
มันยังพลิกเข้ามาอยู่ข้างลำตัว ทำให้ช่วงเอวลอยพ้นพื้นอีกด้วย...
รีบเข้าๆ ...ท่องไว้ในใจตลอดเวลา
เพราะต้องแข่งกับเวลาทุกนาที ....
และจะต้องรีบหาที่กำบังเพื่อที่จะคุ้มกันเพื่อนทีมต่อไปด้วย
เนินที่คลานขึ้นไป...เป็นเนินหินครับมีทั้งฝุ่นทราย ต้นไม้หนาม...
และอุปสรรค์แบบเล็กพริกขี้หนู ก็คือ "หนามกระสุน"
มีลักษณะเป็นเม็ดเล็กๆ และมีหนามแหลมๆ อยู่รอบเม็ด คล้ายทุเรียน
มันร่วงอยู่เต็มพื้นไปหมด ตำหน้า ตำมือ
...แต่ยังโชคดีที่ใส่หน้ากาก กับถุงมือไว้แล้ว
ใกล้แล้วๆ ใกล้ที่มั่นข้าศึกแล้ว!!
ลวดหนามกระโจมสูง ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งในการเข้าตีที่หมายครับ
เพราะถึงตรงนี้จะทำให้การเคลื่อนที่นั้นช้าลงไปอีก
เพราะต้องนอนหงาย แล้วเสือกตัวลอดลวดหนามเข้าไป...
มือ ก็ต้องจับปืนดันให้ลวดหนามลอยขึ้น เพื่อที่จะใช้หลังแถกตัวเข้าไปได้
พ้นลวดหนาม...ก็จะเข้าสู่แนวประสานงานครั้งสุดท้าย
ถึงตรงนี้ ต้องคอยยิงคุ้มกันเพื่อน ที่ยังลอดลวดหนามไม่หมด
ให้เข้ามาอยู่แนวเดียวกันก่อนครับ.....
"ติดดาบปลายปืน!!! ...เปลี่ยนซองกระสุน!!"
ทำการโหลดอาวุธครั้งสุดท้าย...
"ตะลุมบอน!!!"
ลุกขึ้นแล้วเรียงหน้ากระดานสาดกระสุน
ไปยังข้าศึกที่กำลังวิ่งหนี ออกจากที่มั่นครับ
ถึงตรงนี้สามารถยึดที่หมายได้ภายในเวลากำหนด...
ต่อจากนี้คือ การดัดแปลงที่มั่น ให้กลายเป็นที่ตั้งรับของฝ่ายเรา
ขุดหลุมบุคคลคู่ครับ....
ทุกขั้นตอนที่ได้ปฏิบัติมานั้น จะมีครูฝึกที่คอยเป็นกรรมการ
คอยให้คะแนนการปฏิบัติงาน ดูอยู่ห่างๆครับ
เวลาทุกวินาที คือความอยู่รอด...ต้องรีบขุด
เพราะถ้าช้า ข้าศึกอาจจะรวมกำลังแล้วกลับมายึดที่หมายคืน...
พอขุดเสร็จ...ก็ต้องรีบนำกำลังไปกางลวดหนามครับ
เพราะลวดหนามจะถ่วงเวลาข้าศึก
ก่อนที่ข้าศึกจะเข้ามาถึงตัวเรา...เป็นลวดหนามหีบเพลง...กางได้ไวหน่อย
หลังจากนั้น ก็เข้าประจำแนวตั้งรับครับ...
ภายในแนวตั้งรับนั้น การสื่อสารจะไม่ใช่วิทยุครับ
แต่จะเป็นการสื่อสารทาง โทรศัพท์สนาม...
ตอนนี้นายนอทตี้ถูกโยกมาประจำที่หมู่ปืนกล...เป็นพลเดินสาย
ต้องแบกล้อสาย WD1/TT สายโทรศัพท์สนาม
ใครที่เคยดูหนังสมัยก่อน ช่วงสงครามโลกคงจะเคยเห็นครับ
ไอ้ล้อสายสีดำๆ ที่ทหารมันแบกอยู่บนหลัง แล้วลากสายไปเรื่อยๆน่ะ...
นายนอทตี้ แบกมาแล้ววว...
แล้วก็ตามคาดครับ....ข้าศึกรวมกำลังกลับมาตี หมายจะเอาที่มั่นคืน...
แต่เราอยู่ในชัยภูมิที่ดีกว่า
ทำให้สามารถต้านจนข้าศึกถอนกำลังออกไปได้...
พอตกเย็นครับ...วันนี้เป็นภารกิจวันแรก
และต้องทำอาหารกินเอง...
คราวนี้ถูกจัดให้มาทำกันที่ลานกว้างชายป่าครับ ปิดสถานการณ์ชั่วคราว...
(เค้าไม่กล้าให้ทำในป่า...กลัวไฟไหม้-*-)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น